Φαινομενολογία της συνείδησης

Το Πεδίο είναι παρών. Εκδηλώνεται σε μία καθαρή μορφή από την επίγνωση της ανάγκης που δημιουργείται (η ανάγκη) από την συνεχή κίνηση εντός του. (Ενώ το ίδιο παραμένει Ακίνητο*)

* Ακίνητο πεδίο. Τα πάντα ρέουν, ωστόσο ρέουν πάντα. Η φύση του Πεδίου είναι η διαρκής ροή, η εναλλαγή των μορφών. Το γεγονός ότι τα πάντα ρέουν δεν αλλάζει, ρέουν πάντα! Συνήθως εστιάζουμε στις μορφές που διαδέχονται η μία την άλλη, εδώ εστιάζουμε στην διαδικασία της διαδοχής που μένει πάντα σταθερή και επομένως ακίνητη! Το Είναι του Πεδίου είναι το διαρκές γίγνεσθαι. Η διαδικασία της αλλαγής δεν αλλάζει. Για παράδειγμα σκεφτείτε πως, και πόσο, μέσα στην διάρκεια του χρόνου αλλάζετε, ήσασταν νήπιο, παιδί, έφηβος, ενήλικας, όμως όταν αναφέρεστε σε εσάς νοείται πάντα τον ίδιο άνθρωπο!

Η αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο δημιουργεί την αίσθηση του ξεχωριστού. Είμαστε αναγκασμένοι να παρατηρούμε τα φαινόμενα μέσω της αντίληψης έτσι που ερχόμαστε σε επαφή με τον φαινόμενο κόσμο ως αυτός να είναι και εμείς να είμαστε ξεχωριστοί. Τα φαινόμενα που έχουν επαναληπτικότητα (μοτίβα) μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι αυτά διέπονται από νόμους.

Αν, εν τω μεταξύ, παρατηρείτε μοτίβα στην συμπεριφορά σας, επαναληψιμότητα προβλέψιμη στα συναισθήματά σας, αναρωτηθείτε μαζί μου για τούτο το επαναληπτικό φαινόμενο ποιος «νόμος» καθορίζει το φαινόμενο του μοτίβου της συμπεριφοράς μου;

Τολμήστε λίγο περισσότερο και διατυπώστε το έτσι: Ποιος ανεπίγνωστος σε εμένα «νόμος» με ορίζει με τρόπο προβλέψιμο;

Δεν μπορούμε μέσα από τα εργαλεία της αντίληψης να έρθουμε σε επαφή με τους νόμους παρά μόνο με τα αποτελέσματά τους, δηλαδή τα φαινόμενα. Γιατί αν υποθετικά μπορούσαμε να είμαστε σε επαφή με τους νόμους που ορίζουν τα φαινόμενα, η αλληλεπίδραση μας θα επηρέαζε τα φαινόμενα με τρόπο που θα μπορούσαμε να τα καθορίσουμε.

Η αλληλεπίδρασή μας με τα φαινόμενα συμβαίνει, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα νέο φαινόμενο. Ο νόμος ωστόσο παραμένει αναλλοίωτος.

Η παρατήρηση των αλληλεπιδραστικών σχέσεων των φαινομένων μεταξύ τους μας οδηγεί στην κατανόηση του νόμου με τρόπο που μπορούμε να καταλάβουμε και όριο αυτήν την ίδια την κατανόηση.

Συνειδητοποιώντας διαρκώς πως ο νόμος είναι μια λειτουργία πολυπαραγοντική και ασύλληπτη στην ολότητά του! Αφού κάθε φορά «ανακαλύπτουμε» κάτι που πριν δεν είχαμε παρατηρήσει.

Παραδείγματος χάριν, το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει προκύψει από πολλούς παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι ο τρόπος της στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης του αλαζονικού ανθρώπινου παράγοντα, της κυριαρχίας του στην φύση. Η φύση απαντά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αυτό με την σειρά του δημιουργεί κοινωνικά φαινόμενα, όπου λόγω λειψυδρίας και πλημμυρών στα μέρη του πλανήτη, παρατηρούμε μεταναστεύσεις πληθυσμών, εστίες πολεμικών συγκρούσεων και πάει λέγοντας. Οι μορφές των φαινομένων εναλλάσσονται, φυσικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, κάθε παρέμβαση έχει αντίκτυπο, πολλές φορές απροσμέτρητο! Είμαστε σε επαφή με τα φαινόμενα αλληλεπιδρούμε επηρεάζοντας τα, ωστόσο ο νόμος που τα ορίζει, αυτή η πολυπαραγοντική δικτυωμένη λειτουργία δεν βρίσκεται στην επίγνωσή μας. Κάθε φαινόμενο μπορεί να ιδωθεί και ως μία μορφή, που συμπυκνώνει στο σχήμα της την ανεπίγνωστη σε εμάς λειτουργία.

Ενώ οι περιορισμένες αισθήσεις μας προσφέρουν μοντέλα της πραγματικότητας εμείς θεωρούμε τούτα τα μοντέλα πραγματικότητα. Για παράδειγμα ενώ βλέπεις την ανατολή του ηλίου και είσαι σίγουρος πως συμβαίνει πραγματικά αυτή την στιγμή, γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει είναι ότι εξαιτίας της καμπυλότητας και του φαινομένου της αντανάκλασης αυτό βλέπουμε έχει ήδη συμβεί πριν από περίπου οκτώ λεπτά. (‘Οσο χρόνο διαρκεί το φως του άστρου να διανύσει την απόσταση από τον ήλιο έως το μάτι μας).

Κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα διαρκώς επιβεβαιώνουν τον αισθητό κόσμο με τρόπο που γνωρίζουμε ξανά και ξανά αυτό που ήδη ξέρουμε. Επομένως δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τίποτα καινούργιο αν πρώτα δεν αμφισβητήσουμε την ίδια την διαδικασία της αντίληψης. Διαδικασία που μας δίνει την δυνατότητά να γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε. Φυσικά κι αυτή η αμφισβήτηση είναι μέρος της λειτουργίας της ερμηνευτικής αντίληψης.

Αυθαίρετα λοιπόν λέω ότι κάθε φαινόμενο, κάθε μορφή εσωκλείει, και εσωκλείεται, περιέχει και περιέχεται. Παραδειγματικά αναφέρω, ένα ποτήρι θαλασσινού νερού περιέχει την θάλασσα, από την οποία ταυτόχρονα περιέχεται! Το φαινόμενο-μορφή είναι το αριθμητικό μέτρο του νόμου που το καθορίζει. Για παράδειγμα το φαινόμενο-μορφή βάρος είναι το αριθμητικό μέτρο του νόμου της βαρύτητας που ορίζει το ίδιο το φαινόμενο-βάρος. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να πούμε ότι οι μορφές, τα φαινόμενα είναι ειδητικά. Περιέχουν δηλαδή την ουσία που τα περιέχει. Όπως για παράδειγμα κάθε καρπός περιέχει το δέντρο εν δυνάμει, ενώ ο καρπός περιέχεται από αυτό, βέβαια το τελευταίο δεν είναι καθόλου αυθαίρετο.

Σκεφτείτε, το φαινόμενο της ανάπτυξης. Εμείς ερχόμαστε σε επαφή με το φαινόμενο – μορφή, δεν ερχόμαστε όμως σε επαφή με την λειτουργία δηλαδή τον Ζωντανό Νόμο. Αυτόν δηλαδή που κάνει την ανάπτυξη, φαινόμενο, μορφή.

Κάθε προσπάθεια να περιγράψουμε την λειτουργία (το Νόμο) γίνεται επιστημολογικά. Επιστημολογικό λέμε τον θεωρητικό τρόπο με τον οποίο εξηγούμε την λειτουργία, για την δική μας κατανόηση, με όριο την ίδια την κατανόηση. Το φυσικό όριο της κατανόησης ορίζεται από το γεγονός ότι είμαστε μέρος της λειτουργίας (του ζωντανού νόμου) που περιγράφουμε! Ερχόμαστε από αυτήν και την εκδηλώνουμε ανεπίγνωστα κάθε στιγμή που τα κύτταρά μας ανανεώνονται.

Η αναγωγή της μορφής, του φαινομένου, στο πιο ουσιώδες δεν μπορεί παρά να απαιτεί από εμάς απουσία κάθε σκέψης, κάθε αντιληπτικής αποτίμησης. (π.χ. τι είναι και τι δεν είναι αυτό που βλέπω, γιατί, κλπ) Η απουσία κάθε αποβλεπτικής ενέργειας δηλαδή της τάσης που ενεδρεύει διαρκώς μέσα μου, να δίνω στα πάντα αντικειμενικότητα, (δηλαδή να τα ορίζω) επιτρέπει σε κάθε πιθανότητα να αναδυθεί.

Η απουσία με λίγα λόγια γίνεται παρουσία. Και τούτο δεν φαίνεται, βιώνεται. Η αλληλεπίδραση γίνεται παρούσα ενώ ήταν πάντα εκεί. Το βίωμα της αλληλεπίδρασης, γίνεται η αίσθηση μίας ενιαίας συνείδησης που φέρνει τον κόσμο από την ουσία στις μορφές.

Ένα παράδοξο παράδειγμα είναι το παρακάτω. Η παρατήρηση ορίζει έναν παρατηρητή και ένα άλλο (ή έναν άλλον) παρατηρούμενο. Όσο κι η θεραπεία, ορίζει κάποιον θεραπευτή κι έναν άλλο θεραπευόμενο. Η επίγνωση της ανάγκης για θεραπεία συμπυκνώνει στα μάτια του θεραπευόμενου την μορφή του θεραπευτή, κι η επίγνωση του θεραπευτή στο τι συμβαίνει στο όριο της επαφής στο πεδίο θεραπευτής/θεραπευόμενος τον κάνει να γίνεται θεραπευτής. Πράγματι, για να έχει τέτοια είδους επίγνωση κάποιος χρειάζεται να είναι θεραπευτής για να μπορεί να γίνει!Ως το αποτέλεσμα να προηγείται της αιτίας που θα το δημιουργήσει, έτσι πριν την αιτία φαίνεται να υπάρχει σκοπός.

Για την φαινομενολογική φιλοσοφία ισχύει το είμαστε από τον κόσμο και όχι είμαστε μέσα στον κόσμο ως πράγματα. θέλω να συμπληρώσω ότι, αν ο φαινόμενος κόσμος εμπεριέχει την ουσία ως νόμο που τον εκδηλώνει σε κάθε μορφή, και εμείς όντας φαινόμενα από τον κόσμο τούτο θα εμπεριέχουμε παρόμοια ουσία, από την οποία περιεχόμαστε ταυτόχρονα!
Τούτη την ουσία εγώ την λέω ενιαία συνείδηση, ενιαία γιατί δεν είναι μόνο παντού, δημιουργεί το παντού και δεν είναι μόνο παρών, δημιουργεί το παρόν. Συνείδηση του ότι γίνομαι, είμαι στον χώρο την κάθε στιγμή του χρόνου. Χώρο και χρόνο που δημιουργείται διαρκώς από την ίδια την αλληλεπιδραστική της ιδιότητα (της ουσίας).
Με όλα τούτα μου φαίνεται ο κόσμος εν δυνάμει να είναι πεπλεγμένος και ως αισθητός να γίνεται αναπτυγμένος, (ως μαθηματικό ανάπτυγμα).
Και ενώ τα παραπάνω πιθανά να οδηγήσουν σε σκέψεις, ας επιστρέψουμε στην αισθαντική εμπειρία του φαινόμενου κόσμου, καθώς απαλλαγμένοι από κάθε αποβλεπτική αποτίμηση έχουμε την δυνατότητα να μην ενεργήσουμε αλλά ενεργητικά να παθητικοποιήσουμε τις σκέψεις και ο κόσμος των φαινομένων να διαλυθεί, να μείνουμε έκπληκτοι για αυτό που ξεδιπλώνεται. Τούτη η έκπληξη (εμπειρία) θα δημιουργήσει μια νέα συνείδηση, η οποία ωστόσο ήταν πάντα εκεί!!..